Wie het laatst lacht.....

Voor het eerst dit jaar weer eens achter de barbeel aan geweest in Limburg. Gebroken ribben veroorzaakt door een val tijdens het vissen, drukte op het werk en een langdurige verkoudheid hielden mij lange tijd van de waterkant. Deze sessie verliep overigens ook niet geheel zonder slag of stoot. Vele muggen en vliegen teisterden mij, ondanks dat ik goed met Deet ingesmeerd was. Onhoudbare barbelen welke na uren op een beet wachten onverwacht de hengel uit de steun trokken en als een ongeleid projectiel onder een obstakel doken, mij gefrustreerd achterlatend. En niet te vergeten de woeste ogen die in het licht van mijn hoofdlamp oplichtten in het donker, maar, na nog eens goed turen, een paar koeien bleken te zijn. Een groene specht die om al mijn missers hard moest lachen. Uiteindelijk kwam alles goed en ging ik met een tevreden gevoel en met een "big smile" huiswaarts.

Na een pittige dril welke op een "tug of war"leek kwam uiteindelijk deze schitterende barbeel op de kant. Een dag eerder moest ik het onderspit delven en ging een barbeel er als een stoomtrein van door.

Een klassieke centrepin uit de zestiger jaren, de Speedia wide drum centrepin.

73 cm. brute kracht,

Op een andere stek in een ander water. Met regelmaat een 10 tal maden op een goede stek voeren leverde eerst een tiental kleine vissoorten op zoals alver, baars, blankvoorn, kopvoorn. Toen werd het even stil, vervolgens kwamen er in korte tijd 2 schitterende barbelen op de kant.

Een barbeel van 62 cm, welke een 3 tal maden, al trottend over de stek aangeboden, niet kon weerstaan.

De bonte specht zwijgend achterlatend in de hoge bomen, ging ik als laatste lachtend huiswaarts.